Имом Шофеъий Муҳаммад ибн Идрис ҳижрий 150-санада имом Абу Ҳанийфанинг вафот этган кунлари дунёга келдилар. У киши арабларнинг машҳур Қурайш қабиласига мансубдурлар. Кичикликларидан бошлаб илм талаби ила машғул бўлдилар.
Арабларнинг одати бўйича саҳродаги қабилалардан Ҳузайл қабиласи билан бир неча йил яшаб уларнинг шеърлар ва хабарларини, араб тили фасоҳати, балоғатини ўргандилар. Маккага қайтиб келганларида баъзи фозиллар у кишига:
«Тил, фасоҳат ва заковат эгаси бўлиб туриб фиқҳ ўрганмасанг бўлмайди, агар шуни қилсанг, ўз замонангнинг улуғи бўласан», дейишди. Ҳамда имом Молик ибн Анас ҳузурларига бориб таълим олишни маслаҳат беришди. Шундай бўлди ҳам.
Имом Шофеъий ўз замонасида машҳур бўлган илмларнинг кўпида пешқадам бўлиб етишдилар. Юнус ибн Абдул Аъло бу ҳақида шундай дейдилар: «Шофеъий араб тил ҳақида гапирса, бу ушбу илмда ҳаммадан пешқадам, дер эдим. Агар шеърдан сўз очса, бу ушбу илмда ҳаммадан пешқадам, дер эдим. Агар фиқҳдан сўз очса, бу ушбу илмда ҳаммадан пешқадам, дер эдим».
Имом Аҳмад ибн Ҳанбал эса: «Сиёҳдон кўтарган ҳар бир кишининг зиммасида Шофеъийнинг ҳаққи бор», дейдилар.
Илмларни мукаммал эгаллаб бўлган имом Шофеъий Зам-зам қудуғига яқин жойдан макон олиб, дарс айтишни бошлайдилар. У ерда ажойиб бир ҳусн ила ўтириб, тавозуъ ила одамларни илмларидан манфаатлантирар, саволларига жавоб берар эдилар. Аста-секин у кишининг ихлосмандлари, шогирдлари кўпая бошлади.
Бошқа бир мазҳабга кейинроқ асос солган имом Аҳмад ибн Ҳанбал у кишининг бош шогирдларидан ҳисобланади. Имом Абу Ҳанийфа ва имом Моликдан фарқли ўлароқ имом Шофеъий сафарни ёқтирар ва кўп сафар қилар эдилар. Гўдакликларида Ғаззадан Ҳижозга ота-оналари кўтариб келишган бўлса, Ҳижозда ўзлари шаҳар, қишлоқ ва саҳро кездилар. Маккаи Мукаррама, Мадийнаи Мунаввара орасида борди-келдилари кўпайди. Вақти келганда иш билан Яманга бордилар. Ироққа бир неча марта сафар қилдилар.
Имом Шофеъий қаерда бўлса ҳам илм, одоб, диндорлик, тақво уруғларини сочар эдилар. Ўша вақтнинг уламолари имом Шофеъийни тақдирлаб, илмларига қойил қолиб, имомликларини тан олдилар.
Имом Аҳмад ибн Ҳанбал имом Шофеъийни Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг:

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِي اللهُ عَنْهُ ، عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: إِنَّ اللهَ يَبْعَثُ لِهَذِهِ الْأُمَّةِ عَلَى رَأْسِ كُلِّ مِائَةِ سَنَةٍ مَنْ يُجَدِّدُ لَهَا دِينَهَا. رَوَاهُ أَبُو دَاوُدَ وَالْحَاكِمُ وَالبَيْهَقِيُّ.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Албатта, Аллоҳ ушбу уммат учун ҳар юз йилнинг бошида унга динини янгилаб берадиганни юборади», дедилар».  деган ҳадисларига биноан, ҳижрий иккинчи сананинг мужаддиди ҳисобланади», дейдилар.
«Тобақотуш Шофеъийя» китоби муаллифи Абул Осим ал-Ибодий эса, имом Шофеъий Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: «Қурайшни сўкманглар, унинг олими ер атрофини илмга тўлғизади», деган ҳадисларидаги «Қурайш олими»дир, дейди.
Барча роббоний уламолар қатори имом Шофеъий ҳам сиёсатчиларнинг шубҳаси ва ҳадигидан четда қолмадилар. У кишининг халқ оммаси ичидаги чексиз обрўси ўша вақт ҳукмдорларини ташвишга соларди. Ҳукумат тарафдорлари Имомнинг бир оғиз сўзидан ҳам айб топишга интизор бўлиб турардилар. Ниҳоят, иғвогарлар ўз мақсадига эришдилар.
Имом Шофеъий Нажронда ишлаб турган пайтларида давлатга қарши чиқишда айбланиб, тўққизта алавийлар (ҳазрати Али авлодлари) билан бирга ушланиб, Бағдодга юборилди. Ўша вақтда Ҳорун ар-Рашид халийфа эди. Ушланганлар бир-бир сўроқ қилиниб, бошлари таналаридан жудо қилинди.
Охири навбат имом Шофеъийга келди. Шунда, Аллоҳ таолонинг инояти билан, чуқур илм, ўткир ақл-заковат ва ҳушёрлик сабаб бўлиб, имом Шофеъийнинг қил устида турган ҳаёти омон, қилич остида турган боши соғ қолди. Халийфа Ҳорун ар-Рашид у кишининг гапларидан қаноат ҳосил қилди ва бошқа масалаларни сўрай бошлади ва ниҳоят, Имомдан ўзига ваъз-насийҳат қилишни сўради. Ваъзни эшитиб йиғлади ва имом Шофеъийга эллик минг танга бериб, от миндирди.
Имом Шофеъий халийфанинг олидан отни миниб, чиқиб кетдилар. Дарвоза олдига етганда у ерда турганларга тангаларни бўлиб бериб, йўлларида равона бўлдилар.
Имом Шофеъий ҳижрий 204-санада вафот этдилар.
Имом Шофеъий ўзларининг фиқҳий мазҳабларига бошқа имомларимиз каби Қуръон, суннат, ижмоъ ва қиёсни асос қилиб олдилар.
У киши имом Абу Ҳанийфа ва имом Моликдан кейин вояга етганликлари туфайли икковларининг ҳам мазҳабларини, илмий меросларини яхшилаб ўрганиш имконига эга бўлдилар.
Имом Молик ҳузурларида шогирд бўлиб, дарс олдилар. Ушбу омиллар имом Шофеъийнинг фиқҳий мазҳабларида ҳам ўз изини қолдирди. У киши Абу Ҳанийфанинг райъ–фикр мактабидан ҳам фойдаланиб, ўртача бир мактабга асос солдилар.
Райъ мадрасасидагилар фиқҳий масалаларда баҳс-мунозара ва тортишувлар йўлидан юрган кишилар эди. Ҳадис мадрасаси соҳиблари эса, ҳар бир масалага ҳадис келтиришга иштиёқлари зўр эди. Имом Шофеъий эса, ўрни келганда, ҳар иккисини ишлатишни йўлга қўйдилар.
Имом Шофеъий фиқҳий масалаларни ечиш билан бирга, уларни қайси қоида асосида ечганларини ҳам баён қилиб борар эдилар. Бунинг натижаси ўлароқ, у киши янги илм–«Усулул фиқҳ» илмига асос солдилар. У кишидан олдин бу илм умуман йўқ эди.
Имом Шофеъий ижмоънинг шартлари, унинг қай даражадагиси тўғри-ю, қайсинисини нотўғри эканлигини билдирувчи аломатларни белгилаб бердилар.
Худди шунингдек, қиёснинг ҳам чегаралари ва шартларини баён қилдилар.
Имом Шофеъий бошқа фақиҳлар ўзларига манбаъ деб ҳисоблаган «Истиҳсон»ни қабул этмадилар. Уни хато деб тушундилар.
Бу улуғ имомнинг «Ар-рисола» ва «Ал-умм» номли  китоблари ҳозиргача бутун Ислом оламида машҳурдир.

Шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф