1) Агар оқёғга нажосат тушса, масалан, сийдик, бир томчи ароқ томса ёки ичида сичқон ўлиб қолса,  уни поклашнинг йўли бундай: унга сув солиб аралаштирилади ва қўйиб қўйилади (тиндирилади). Шунда ёғ устига, сув эса остига чўкиб қолади. Ёғини сузиб олинади ёки идиш тагини тешиб қўйилса, сув остидан оқиб тушади. Ана шундай қилиб уч марта қилинади. Шунда ёғ пок бўлган ҳисобланади. (“Зоҳидий”).

 2) Агар сариёғ ёки асал бўлсаю, у қуюқ қотган бўлса, унга сичқон тушса ёки нажосат тушган бўлса, бундай покланади: қотган бўлгани учун ўша жойи кесиб олиб ташланади, холос. Шунда қолгани тоза ҳисобланади. Лекин сариёғ ёки асал суюқ бўлса, унга сув қуйиб қайнатилади. Қайнаб-қайнаб сув йўқолади. Шундай қилиб уч марта қилинади. Асал ва сариёғ кейин пок бўлади. (Сутга нажосат тушса ҳам шу хилда покланади).
Шамсиддин Қўҳистоний. “Жомиъ ур-румуз”,
1-жилди. -Қозон, 1895. 95-бет.
3) Асални поклаш учун эса унга шунча миқдорда сув солинади ва асал асл ҳолига келгунча қайнатилади. Шундай қилиб уч марта қайнатса, асал пок бўлади. Бу Абу Юсуф (р.а.) наздидадир. Фатво шунгадир.

Ибн Обидийн. “Радд ул-муҳтор”, 1-жилди.
-Истанбул, Омира матбааси, 1307. 309-бет.
(Ҳамидуллоҳ Беруний)